GO TEAM!

Hei og velkommen igjen til " The Time-wasting Bastards' Guide to the Galaxy".

Alle de som leser dette burde egentlig komme seg vekk frå dataen, ut av transen og ut i "sola og brune seg".

Dette er kun noko eg skriv for å kaste vekk tid seint på natta, det skal vere sagt.GO TEAM!

Så, dersom de skriv ein kommentar og eg ikkje gjer teikn til å bry meg ein døyt, så står de fritt til å ta dykk nær av det. Den siste tida har eg brydd meg mindre og mindre om eg gjer folk sure eller såra. Grunnen til dette er at eg stort sett har vært samanhengande sur den siste tidsperioden, kanskje med enkelte avbrudd nokon mandagar etter at Brann har vunne. GO TEAM!

Eg frydar meg dersom nokon gjer teikn til å vere like sure som meg. Men då frydar eg meg jo, og då er jo dei surare enn meg (...) Etter litt gjennomtenking kjem eg fram til at det uansett er eg som profitterer på det, derfor gjer eg ein god faen, sidan det er meg som er viktig her og i alle samanhengar.

Eg har og merka meg ein del småting som fører til at eg gjer uhøflige/unormale ting i drittsinne.

For eksempel alle dei jævlig blide folka no for tida. Folk som kjem inn i eit klasserom og roper god morgen når eg ligg på pulten, halvveis i søvne, halvveis i tankar om korleis eg skal ta livet av læraren som skal inn og ha time med oss. Alle blide, heslige folka med kjærestar, ferdige arbeidsrapportar og ein anstendig døgnrytme. Eg skal avskaffe alle når eg får den makta eg fortener. Bwahaha. GOOO TEAM!

Kø. Kvifor? Eg fattar ikkje at det ikkje er slik at den sterkaste personen får stå først i køen. Så dersom ei gammal dame står framst i køen med 300 varer på rullebandet og ein 19- årig bolis frå Nord-Troms som heiter Hugo Petter står bak og vil kjøpe donald-kjeks, så syns eg at Hugo Petter burde hatt rett til å lempe den gamle dama bak i køen, helst så smertefullt at ho også får plass bakerst i operasjonskøen på Haukeland Sjukehus.

Grunnen til denne brutale, litt umoralsk og usaklige påstanden er følgjande situasjon som hende irl (in real life) for ikkje så lenge sidan, då eg sto bak ei gammal dame i køen som pratte med kassadama. Eg skulle nå ein buss.

"Det blir 1585,50 kroner, takk"

"Å kjeeeere folkj, no e da gale, HØØØHØØØØØØ, e so dyrt no for tio!"

"Men eg ska no sjå om eg har litt smått å bli kvitt! Her ja! Ein, to, tolv, her va da ein tiøring og, går da no te dags da?

"nei, dei eksistere ikkje lenger"

"jo, dei gjere jo da, eg har an jo i neven, HØØØØHØØØØ.."

"hehe"

På dette tidspunktet har eg to minutt til bussen, og enn kor snill eg høyrest ut, så var eg framleis berre på randen til å dytte ho og la ho brekke lårhalsen. Eg er iallfall godhjarta.

"34, ja, då får me sjå ka me har i lappalommo då! Nei, der va da ingenting, då må eg vel ta da på kortet då"

"ja"

"hmm, ka va no koden igjen? hmmmm, e so bale med dessa nymotens greiene, syns ikkje du og?

"ja, det er kanskje det"

"ja, no huska eg den. kan eg ta ut 500 kroner ved sida av?"

"ja"

Og etter kassadama har tasta inn dei 500 kronene, GJETT KA SOM SKJER:

"nei, vent, trur eg vil ta ut 1000 istadenfor eg!"

"okey"

Det er då eg brått skiftar kroppstemperatur og kroppsfarge. Begge skiftar til ildraud. Eg gestikulerer tydeleg for meg sjølv og riv meg relativt hardt i håret, og kviskrar til meg sjølv at eg vil dø her, no, av ein 200 kilos ambolt som er tilfeldigvis hengt opp i anledning butikkens billigsal på tunge amboltar. men gud kan sjølvsagt ikkje vere nådig.

"sånn! da va vel alt"

Kassadama tørkar svetta.

Eg bruker drøyt 4 sekund på å betale det eg skuldar ho for kjekspakken min.

Eg spring som faen til bussen og gjer samtidig den gamle dama eit blikk som best kan beskrivast so eit forsøk på å gje ho dødelig hjerteattakk, lungebetennelse og skeive barnebarn på ein gong. Eg rekk såvidt bussen, men er sur resten av dagen.

KOFFOR!?

Den siste tingen eg har irritert meg over var designet på spekeskinkepakkane frå coop. Skulle opne ein pakke ein dag og oppdaga til min store fortvilelse at dette var faen meg vanskelig. Pakken var laga uten sånn hank til å rive open. Eg blei sintare og sintare. Og sintare. Til slutt var det ei saks som fiksa biffen. Eller spekeskinka. Eg måtte klippe I SPEKESKINKA for å opne pakken. Dette inviterte til usaklig debatt med sterke ønsker involvert, synest eg. Eller, som ein og kan dei, eg blei dritforbanna.

Den personen som designa skinkepakningane til Gilde skal dø. Sakte og veldig, veldig smertefullt. Korleis mannen har fått for seg at folk uten negler skal opne pakken veit eg ikkje. Men ein ting veit eg.
Eg skal oppsøke den mannen, helse fint, suge ut augene hans, bruke dei som øyreproppar for å sperre ute skrika hans når eg dunkar hovudet mitt taktfast i hans - til det berre er suppe igjen av den såkalla hjernemassa hans. Så skal eg spytte på restane av han og rope: "Piss midget"

Og så skal eg designe skinkepakken sjølv.

Då skal eg bli fornødd, og aldri blogge her på dette teite spacet igjen.

Adios.