Don't come around here no more!

No er det jammen lenge sidan eg skreiv noko her. I mellomtida har eg arbeida med å få opp ein ny og finare blogg, som er uavhengig av dei ekle restriksjonane ekle Blogger har. Eg kan dermed stolt linke til den nye sida mi, sundfjord.com. Det er der all magien kjem til å skje frå no av. Så ikkje kom tilbake hit.

Gøyalt

Det er ei stund sidan eg fann det ut, men det er først no mangelen på noko å skrive om er så påtrengande at eg nemner det. Det kan hende alle veit det, men sidan mange linkar meg youtube-videoar og ber meg sjå frå til dømes 13:37 ut i filmen, så virkar det ikkje sånn. Iallfall:

Dette er ein link til ein video på YouTube.
http://www.youtube.com/watch?v=z600WL0j1ck

Dette er ein link til ein video på YouTube, der filmen automatisk startar frå 2 minutt og 36 euti filmen, som tilfeldigvis er det noko brutale høgdepunktet i filmen.
http://www.youtube.com/watch?v=z600WL0j1ck#t=2m36s

See what I did there? Ved berre å legge til " #t=02m36s " bak video-URL'en startar filmen frå 30 sekund. Stilig. Så slepp den du linkar videoen til å finne det fram sjølv. Lettvint, og du kan briefe med det. Kanskje.

The Temper Trap

Eg synest det er kjekt å oppdage nye band. No i det siste har eg gjort akkurat det.
The Temper Trap er eit australsk band som spelar deilig, atmosfærisk rock. Dei minnar litt om U2, berre at vokalisten er eit indonesisk geni med tøffe briller, ikkje ein litt plagsom ire med ein tidvis frustrerande sleik.

Det er sikkert mange som har høyrt songen Sweet Disposition i ulike reklamar og liknande. Grunnen til dette er at den er jævlig bra. Heldigvis er dette berre begynnelsen. Resten av førstealbumet deira, Conditions, er nesten like bra. Eg anbefaler hordane av lesarar på denne bloggen til å høyre gjennom. Dei har berre eitt album, og det er ikkje spesielt langvarig, så det er fort gjort.

Avhengighet

Eg er ein fyr som vert lett avhengig av ting. Kanskje først og fremst ting som foregår på datamaskiner, som til dømes små spel, morosame kattebilete og liknande.

Dei nye avhengighetane mine føregår ikkje på data. Dei føregår stort sett i munnen min. Eg trur nemlig eg har blitt avhengig av saft, tannpirkarar, grøne druer og ikkje minst fullstendig overdreven og unødvendig linking til ting alle veit kva er.

Referat frå cupfinalehelga

Etter eit innfall av skrivelyst på fredag, skribla eg ned ein del setningar som etter kvart tok form av et referat frå cupfinalehelga. Heile referatet kan lesast her.

Skrivesperre

Det var ein periode i desember då eg skreiv mykje på bloggen. Eg spydde ut innlegg som ei annan fjortenåring som har kjøpt seg ny sminke ho føler seg nødt til å fortelje om. Denne perioden er over. Mykje fordi det ikkje lenger er desember og 900 fridagar, men også fordi eg ikkje har peiling på kva eg skal skrive om. Eg har nemnt kva eg skal gjere på skulen framover. Eg har nemnt at eg brukar ein del tid på å sjå på ymse seriar på DVD. Dei fleste som les bloggen eller generelt har den minste idè om kven eg faktisk er har vel også etter kvart fått med seg at eg driv på og drylar litt volleyballar rundt omkring relativt ofte. Meir skjer det strengt tatt ikkje i det lettbeinte livet mitt. Det skjer mykje rart inne i hovudet mitt, men noko av det er for personleg eller berre direkte feil for vevpubliseringar. I alle høve, korkje eg eller den middelaldrande dama i lilla nedanfor (forøvrig henta frå Google etter å ha søkt på "wondering") veit kva eg skal gjere med skrivesperra.

Eg fell ikkje for freistinga til å lage poll om kva eg skal skrive om slik dei proffe gjer, og eg skal heller ikkje påføre folk som har forslag til ting å skrive om lidelsen det er å prøve å kommentere noko med den talentlause, tvungne innlogginga som trengst for kommentering her. Veit dermed ikkje korleis eg skal få tilbakemeldingar, men eg ser for meg at å sende meg eit brev i posten er lettare og mindre strevsomt enn å kommentere på bloggen.

Som ein siste ting å sei før alle bestemmer seg for å aldri besøke denne keisame bloggen igjen, kan det nemnast at det forhåpentligvis kjem ein aldri så liten godbit av ein film i løpet av fredagen. For dei som håpar på ein lang feature-film, kan eg røpe at temaet eventuelt vert glorifisert volleyballdryling. Sjølv om ein film er å håpe på mykje, er det derimot større håp for eit lengre referat frå cupfinalehelga i Randaberg. Eg håpar det kan ha allmenn interesse, for gjengiving av hendingar er det einaste hjernen min klarar å bidra med for tida. Forhåpentligvis klarar eg å gjengi hendingane med ein lettbeint tone og gjerne med eit åpent forhold til fakta. Slik kan det kanskje verte litt morosamt. Kanskje ikkje like morsomt som dette morosame biletet nedanfor av ein søt kattunge som ligg på eit tastatur, men kanskje oppimot 80% så morsomt som biletet. Dette er sjølvsagt individuelt utfrå type humoristisk sans. No masar eg. Ironisk for ein som skryt på seg å ha skrivesperre.