Ei tankevekkande natt

Eg sit stort sett oppe til langt på natt kvar einaste natt, sjølv når eg veit eg skal tidleg opp dagen etter. Sjølv når eg skal spele kamp dagen etterpå. Uansett. Det er ikkje fordi eg har så mange viktige ting å gjere, men fordi eg rett og slett ikkje klarer å leggje meg. Eg har prøvd å leggje meg tidleg, men det ender som regel med at eg står opp att fordi eg ikkje får sove. Det er deilig å sitje oppe om nettene. Vanskeleg å forklare. Dei fleste morgonar, trøtt og jævlig, angrar eg på at eg blei sitjande oppe. Frå no av kjem eg ikkje til å angre lenger. Frå no av kjem eg til å ville vere våken døgnet rundt, heile året.

Tidlegare i kveld planla eg nemlig å sjå mange episodar av sesong tre av Dexter. Eg tenkte at før eg begynte med det ville eg sjå gjennom nokre nettaviser først. Eg klikka meg inn på ein artikkel i Bergens Tidende om ei kreftsjuk jente som måtte gi tapt mot sjukdommen. Grunnen til at dette fekk spalteplass, i motsetnad til mange andre som døyr av kreft, var at ho hadde ein blogg der ho skreiv om utviklinga i kreftbehandlinga og hennar tankar kring dette, som vart følgt av svært mange. Eg klikka meg inn på denne bloggen. Då var klokka begynt å nærme seg eitt.

No er klokka nøyaktig fem om morgonen, og eg har eg lest kvart bidige ord Regine Stokke skreiv på bloggen sin. Eg oppfordrar oppriktig dei (sannsynlegvis) få som les bloggen min til å lese iallfall deler av det ho skriv. Eg er utruleg imponert over kor formidabelt godt ei så ung jente skriv. Evna til å setje ord på vanskelege kjensler, samt formuleringsevne og forklaringsevne i forhold til detaljar rundt sjukdommen var ein profesjonell forfattar verdig.

I tillegg til ei fantastisk leseoppleving, får det som er skreve ein til å reflektere. Dersom eg har gløymt å kjøpe brød og må 500 meter til butikken for å gjere det, ville eg mest sannsynleg ha sukka og klaga. Regine Stokke ville i lange periodar under behandlinga av sjukdommen sin ha gitt kva som helst for å i det heile tatt vere i stand til å gå 500 meter. Det får ein til å tenke, gitt! Kjem nok til å få ein flau smak i munnen neste gong eg klagar meg når eg må gå til butikken.

Jøss, dette blei bortimot sentimentalt. Men eg meiner det.